Στην κάμαρή μου (Πέτρος Βενέτης)

Μόνος από μια σύμπτωση τυχαία.
Κι' όλας το πίστεψα, πως έτσι -μοναχός-
κύλισα τόσα χρόνια.
Είπα, πως ήδη ξέφυγα και ζω
μεσ' την πολύβουη τη μοναξιά,
ανάμεσά τους.
Τι τύχη να μπορώ να πω,πως είμαι
μόνος.
Όταν γεμίσει αυτή η κάμαρη από κόσμο
τι θα πω;